Voor mijn werk als letselschadespecialist ging ik vaak op bezoek bij een Afghaanse client. Uiterst gastvrij serveerde hij altijd overheerlijke kardamonthee, in een thermoskan, op een geborduurd kleedje, met een schaaltje lekkers. Ik bleef maar drinken van die thee, zo lekker en smaakvernieuwend was die, maar hoe ik ook probeerde, thuis namaken lukte niet. 
De laatste keer duurde mijn bezoek wat langer en was de thee op een gegeven moment op. Geen probleem, hij maakte nog wel wat. Kokend water, een gewoon theezakje; ik lette goed op. Toen pakte hij drie kardamonpitten, stopte ze in zijn mond, en begon hevig te kauwen. Enkele minuten later belandde het geheel met een grote klodder spuug in mijn overheerlijke thermoskan...