Mijn oudste kleindochter logeert bij ons. Ik ben dol op haar, maar thuis is ze niet de makkelijkste, een felle donder. Omdat het een warme dag is, besluiten we in de tent in de tuin te slapen. Voor de gezelligheid kruip ik tegelijk met haar de tent in. Sinds enige tijd slik ik een mild medicijn tegen spanningen en stress. Ze ziet het me innemen en vraagt wat het is. ‘Dat is mijn kleine, witte wonderpilletje’, zeg ik. ‘Daardoor ben ik altijd vrolijk en vriendelijk.’ Ongelovig kijkt ze me aan. ‘Echt, oma?’ Om dan smekend haar handje op te houden en te vragen: ‘Mag ik er ook eentje?’