Op de zandvlakte Soestduinen komen veel honden. Ze lopen los, naar alle kanten, ze draaien rondjes, lopen weg, keren terug, spelen met soortgenoten of negeren ze. De logee van mijn metgezel kreeg een snoepje en mocht ook los. Het beest rende weg en kwam niet meer terug. Ze wist het te vangen en daarna mocht het mormel alleen nog aangelijnd mee. Geblaf alom, geroep van bazen (Hier meiden!), fluitjes. Een voortdurende, ongeordende stroom van rauwe geluidsstoten, diep vanuit hun binnenste en niet tegen te houden, het is een script, ze kunnen niet anders. Hier op het zand komen ze allemaal bij elkaar, overal afdrukken van hondenpoten, groot en klein. Soms van een schoen, maar in grote overmaat alleen van hondenpoten.