Ik weet nog dat ik wat ernstiger ziek was en mijn vader me vroeg in een potje te plassen. Hij zou het in het ziekenhuis laten testen. Ik zal 14 zijn geweest, dus dan was het 1972.

Papa was KNO-arts. We hadden geen huisarts; Papa nam die honneurs waar. Tegen de meeste aandoeningen van zijn kinderen had hij een vaste remedie: ‘Twee aspirientjes en een extra deken’. Dit keer vertrouwde hij daar kennelijk niet op. Toen ik de plas geproduceerd had, zag ik er sliertjes sperma in zweven.

Het oordeel over de plas: ‘Niets abnormaals’. Gênant, maar ik denk nu dat hij ook gerustgesteld moet zijn geweest dat ik opgroeide als ‘gezonde Hollandse jongen’, zoals destijds de norm was.