Echt stil is het zelden in een stiltecoupé. Tikkende nagels op een laptop, een krakende broodzak of een ophaalneus. Toch zoek ik voor mijn dagelijkse treinrit, een halfuur heen en een halfuur terug, altijd een plekje in zo'n coupé. Om – het liefst in volledige stilte – een boek te lezen. U leest het goed: een boek. Zo’n bundel met de mooiste verhalen op papieren vellen die ik om de paar minuten zachtjes omsla. Even helemaal weg van de dagelijkse beslommeringen. Even, want echt stil blijft het zelden. Zoals laatst, toen plots de telefoon van een medereiziger rinkelde. Ik hing mijn hoofd in het gangpad. ‘Dit is een stiltecoupé’, fluisterde ik. ‘Is het míjn schuld dat ik word gebeld?’, brulde hij.