De vrouw staat voor de bak vol met kaas en haar parfum is bedwelmend. Ze is flink opgemaakt, draagt gouden oorbellen en een duur horloge. Verlekkerd kijkt ze mij aan.
‘Wat een héérlijke kaasgeur´, roept ze uit en knikt enthousiast naar haar man, die achter haar staat.
‘Ik ruik het helaas niet meer sinds ik hier werk.’ zeg ik. ‘De aparte kazen wel, maar niet de algehele geur. Mijn neus is er gewend aan geraakt.’
‘Dit is misschien een beetje vies,’ zegt de vrouw zachtjes, ‘maar dat is net zoiets als dat je je eigen poep niet meer ruikt.’ Samen lachen we hartelijk. Haar man lacht niet mee.
‘Nou,’ zegt de vrouw, ‘hier komt mijn lijstje met kazen.’