Het is één van de eerste keren dat ik alleen met de trein ga, en ver ook. Uiteraard moet ik al na een kwartier plassen. In die tijd zijn er nog intercity’s met de toiletten op een lekker centrale plek in de coupé. Ik rommel wat aan met de knopjes van de schuifdeur en ga lekker zitten. Dat gaat mis. Tien lange seconden gaat de deur steeds een stukje verder open. Verschrikt kijk ik de hele coupé aan, en de mensen mij. Opstaan lijkt me onverstandig; wát zullen de mensen dan wel niet allemaal zien? Ik doe het enige wat me logisch lijkt, steek mijn hand op en begin vrolijk te zwaaien. Bij het eerstvolgende station stap ik uit.