Het afscheid van de kunstenaar is afgelopen. Na You Can Call me All, een door mij voorgedragen gedicht en de tranen, dralen zijn vrouw, dochter en schoonzoon wat. We gaan zo naar buiten om de kist aan de aarde toe te vertrouwen.
De vrouw had er geen dragers bij gewild. Ze waren altijd al een klein kringetje geweest: ‘We doen dit onder elkaar. En trouwens, mijn dochter en haar man zijn bodybuilders op hoog niveau. Mijn dochter zou de kist met gemak in haar eentje tillen.’
Als ik uitleg dat we de kist zo op een andere baar gaan overzetten kijkt de dochter moeilijk. ‘Weet je hoe zwaar dat is?’
Doelt ze op het fysieke gewicht of het emotionele?