Als kind had ik leukemie. Ik keek uit naar het einde van mijn behandeling, mijn grootste wens was beter worden. Maar ik had nog een wens: normaal zijn. Een definitie gaf ik daar niet bij.
Jaren later. Ik sta in het Prinses Máxima Centrum: het ziekenhuis voor kinderen met kanker. In de hal staat een wensboom met daarin volgeschreven kaartjes. Ik lees de wensen. ‘Dat alle kinderen geen pijn meer hoeven te hebben.’ ‘Dat mijn hond beter wordt.’ En: ‘Dat ik een slijmmaker krijg en dat alle kinderen beter worden.’ En opeens weet ik het: deze kinderen zijn patiënt, maar in de eerste plaats gewoon kind. En dus normaal.
De schrijver van dit Ikje was dat ook.