Ik blijf me verbazen. Afgelopen week zag ik mijn buurman, net nadat ik een vriendin gesproken had. Zij hebben niets met elkaar van doen, behalve dat ze eenzelfde boodschap hadden. Niet letterlijk, erbovenop liggend, maar subtiel, onder het oppervlak. Ze kregen een kleinkind. Op de vraag of ze al wisten wat het zou gaan worden, werd de vreugde nog groter. Een jongen! Een stamhouder! In de ogen van de buurman zag ik zowaar ontroering. De ogen van mijn vriendin kon ik niet zien. Haar sprak ik per telefoon. Maar de klemtoon viel me op. Een jóngen! Ik vraag me nu af waarom precies er daarna zo'n zucht van verlichting kwam.