Na lange tijd ga ik weer eens bij mijn oma langs. Ik klop op het raam. De vorige keer kon ik daardoor naar binnen kijken, nu is het helemaal dichtgegroeid met weelderige groene bladeren. Bij de koffie vertelt oma over een rondleiding door de Hortus Botanicus van de universiteit en de zaadjes die ze daar heeft gekregen.
‘Zo leuk. Ze doen het heel erg goed’, zegt ze en ze wijst naar de vijf enorme planten op de vensterbank. ‘Veel beter dan die begonia’s die ik eerst had.’
‘Oma,’ zeg ik voorzichtig. ‘Ze zijn inderdaad prachtig, maar misschien is het beter om ze niet open en bloot voor het raam te laten staan. Dat zijn wietplanten.’