Naar het zwembad met kleindochter Paula. Ze is vijf, op zwemles, maar kan het nog net niet. Ik, negenenzestig, vind zwemmen levensreddend noodzakelijk. Paula toont me trots haar zwemkunsten. Ik daag haar uit: ‘En kan jij dit al?’ Kortom, een coachende oma. Even later merkt ze de duikplank op: ‘Durf jij daar af te duiken?’ vraagt ze uitdagend. ‘Euh, ja…’ Mijn hart bonst meteen onstuimig in mijn keel. Toch installeer ik haar veilig op de rand van het zwembad. ‘Mooi blijven zitten.’ Op de duikplank coach ik mezelf in stilte. Seconden later duik ik strakgespannen het diepe in. Weer boven water hap ik lucht en zoek haar. Ze applaudiseert enthousiast vanop haar plek. Oef, ik ben gered.