Mijn vriendinnen en ik zijn met ons zes gezellig aan het bijbabbelen terwijl we heerlijke spaghetti zitten te eten in het drukke schoolrestaurant. We praten over het afgelopen weekend en één van mijn vriendinnen begint enthousiast te vertellen over een groot concert van Clouseau waar ze naartoe is geweest. Ze gaat helemaal op in haar verhaal en vergeet bijna haar spaghetti op te eten. Ik vertel stilletjes dat ik het niet zo’n mooie muziek vind. Al spottend zeg ik dat ze simpele en saaie muziek maken en dat ik het zelf ook zou kunnen. Ik begin schaamteloos te zingen.
‘Brood voor morgenvroeg...’