Likkend aan mijn ijsje in de septemberzon zie ik een jongetje stralend de weg oversteppen. Een auto stopt net op tijd. Vlak voor mij hangt onbewogen een grote kruisspin. Zweeft die nou los in de lucht? Links voor mij staat een bord: verboden in te rijden, drie meter naar rechts een oude plataan. Hoe kan die spin hier voor mijn neus bungelen? Een licht briesje verraadt het mirakel. Een dunne rank van een akkerwinde, omhooggekropen langs de paal van het verkeersbord, deint op de wind. Een ragfijne lijn aan het uiterste groene puntje danst zachtjes mee en daaraan een heel web. Als een kamikazepiloot moet de spin zich naar beneden hebben durven storten. Je leven als aan een zijden draadje.