Ik zou een gedicht schrijven over Clara van Assisi. De pater van de bedevaartplaats in Meersel-Dreef wil het op een houten bord. Ter inspiratie wandel ik in het park.
Bij een doolhof waarin je niet kan verdwalen, houd ik halt. Een tuinman temt te uitbundige planten, vertelt hoe bloemen hun kop laten hangen, en hoe zaden en planten als vanzelf komen aanwaaien. Anijs vult mijn wezen. Het gedicht schrijft zichzelf. De pater is opgetogen. Een kunstenaar ontwerpt een levensgrote doorschijnende dame met bloemen in haar rok en met mijn woorden op haar borst. Als lezer moet je wat moeite doen. Vanuit de juiste invalshoek kan je mijn woorden tot je laten komen. Zie mij stralen!