‘Schatje, zwijg nu eens vijf minuten’, zei papa. Ik was net geen zes. De smekende ondertoon van zijn vraag ontging me uiteraard. Boos pakte ik mijn pop bij de arm en liep naar de speelhoek. Ik herinner me nog steeds de gekwetste verontwaardiging. Het kon toch niet dat papa mijn verhaal, op dat moment het allerspannendste verhaal ter wereld, niet wilde horen? Ik besloot dat ik het hem dan ook nooit of nooit zou vertellen. 
‘Mama, zijn de vijf minuten al voorbij?’, vraagt mijn zoontje na exact vijftien seconden. 
‘Ja, hoor, jongen,’ antwoord ik glimlachend, ‘vertel het maar.’