Ik heb ogen die iedere ochtend slijmerig wakker worden. Ze zijn zo vaak door licht van de oogarts beschenen dat ze neigen naar wild worden wanneer ze in de befaamde stoel zitten in het ziekenhuis. Ze sluiten snel bij zonlicht maar staren naar mensen die dan verkeerde conclusies trekken. De verwarmingsman staart terug bij het afscheid secondenlang. Hij glimlacht niet. Ik speur tevergeefs zijn gezicht af naar een teken van compassie. Sluit de deur en nestel mij in de zetel, geërfd van mijn lievelingsoom. Kom tot het inzicht dat de toestand van mijn appartement te verklaren is uit moedeloosheid. Daar valt iets aan te doen. Uit dit inzicht herpak ik mijzelf. De rest van de middag ben ik blij.