Maandagavond. Mijn groepje Oekraïners uit de opvanglocatie kijkt verwachtingsvol. Als onbezoldigd geestelijk verzorger begeleid ik wekelijks een zingevingsbijeenkomst. Verrassend genoeg spreken de meesten Russisch, daarmee zijn ze opgegroeid. Een aantal volgt gretig Nederlandse lessen. Een jonge Oekraïense die hier langer woont, tolkt. Vanavond brengt mijn geleide meditatie hen in gedachten terug naar een fijne plek. Wat ruik je, wat proef je, hoe ziet het eruit? De oefening verloopt traag, alles in tweevoud: Nederlands, Russisch. Slaat dit aan? In het slotrondje komen de ervaringen. Blije gezichten, soms een traan. Eén vrouw jubelt: ‘Wat een gewéldige avond!’ Dankbaarheid en trots wellen in mij op: zingeving doet er dus echt toe. Stralend vervolgt ze: ‘Ik heb wel niks gevoeld, maar ik verstond alles!’