Iets wat ik als kind eerder wilde leren: de waarde van spullen. Waarom zijn dingen zo schrikbarend duur? Van pannen en gordijnen tot meubels en scheermesjes (vooral voor vrouwen!). Daarbij is het nog vreemder dat onzichtbare dingen al helemaal duur zijn, zoals huur, belasting, gas of elektriciteit. Of zelfs de kleinste dingen, zoals een ID: zeventig euro voor een stukje plastic? Eten is trouwens ook duur. Gezond eten helemaal. In mijn snoepgoedwereld kocht ik alleen de goedkoopste suikertroep mogelijk, nu koop ik dezelfde aubergines en champignons waar ik als kind van schrok. Nu schrik ik van de kassarekening. Maar ach, als je niks hebt, heb je altijd alles.