Mijn vader die aan Alzheimer lijdt keek me indringend aan en zei vertaald naar het Nederlands: ‘Je weet dat je me nog een flink bedrag verschuldigd bent?’

Zoals altijd ging ik er in mee. ‘Ja, ewa, takbir o tensa‘, zei ik grappend in het Marokkaans-Arabisch, wat zoiets betekent als wanneer je ouder wordt zal het/iets je niet meer boeien waardoor je het zal vergeten.

In het Nederlands volgde hij: ‘Grapjas.’ ‘Inchallah (=met Gods wil) zal ik het niet vergeten’, volgde ik. ‘Inchallah, ik ook niet’, antwoordde hij. Hij stond vervolgens op om tegen de verslaggever op tv te zeggen: ‘Hé, ik krijg nog geld van jou.’