Mijn jongere broer, zijn Italiaanse vrouw Erika en ik hadden kaartjes bemachtigd voor de audiëntie met de paus. Daar stonden we samen met 8.000 andere pelgrims op het immense Sint-Pietersplein, allemaal hopend op een persoonlijke zegen of handdruk. Ik was warm katholiek, mijn broertje lauw, maar Erika? Die ‘spuugde’ op de kerk. Maar ja, de paus is en blijft de paus. Daar kwam de pausmobiel onze kant al op. Er ontstond gewoel en ineens stond ik ver van mijn broer en schoonzus vandaan. Het wonder gebeurde. Voor hun voeten stopte het autootje, de paus stapte uit, gaf mijn broertje een hand en legde vervolgens zijn handen op Erika’s hoofd. En weg was-ie. Had ik dat wonder niet méér verdiend?