Ik ren haar kamer binnen, het gehuil is hartverscheurend. Ik pak haar op. Snikkend slaapt ze weer in. Helaas hoor ik hem steeds harder krijsen. Rustig doch gehaast leg ik haar in bed. Dan spoed ik mij naar zijn kamer, ondertussen hopend dat ze slaapt. Ik pak hem op en hou hem stevig vast. ‘Stil maar mannetje, papa is er.’ Prevel ik zachtjes. Hier keert de rust terug. Alleen roept mijn meisje mij steeds harder. De keuze is makkelijk, dus gezellig bij in ons bed. Zacht leg ik hem neer en spoed me naar haar kamer. Zij mag uiteraard ook mee, ‘Kom maar mee schatje.’ Ik wring me tussen hun in, stilte daalt neer.

Vader van een tweeling: intens mooi.