Tijdens een rondje hardlopen door het park zag ik een jongetje van een jaar of vijf, druk bezig met een stok in de modder. Zijn vader zat op een bankje verderop, verdiept in zijn telefoon.

Plotseling riep de jongen enthousiast: ‘Kijk papa, een schatkaart!’ Hij hield de stok omhoog, trots op zijn modderige creatie. De vader keek op, glimlachte en knikte afwezig voordat hij weer naar zijn scherm terugkeerde.

Ik liep verder, maar kon het niet laten om even achterom te kijken. Het jongetje was onverstoord verder aan het graven, ogen vol verwondering.

Zijn schat lag niet in de modder, maar in zijn eigen verbeelding.