Nu de alzheimer meer grip op hem krijgt, leeft mijn vader pas echt bij de dag. Als ik op een zondagochtend bij hem langsga drinken we koffie aan de eettafel. Ik vraag maar niet meer wat hij eerder in de week heeft gedaan, of gisteren. Voor hem ligt zijn houvast, een grote agenda. Hij slaat hem open en noemt op wanneer en waar hij de komende week gaat bridgen. Dat spel gaat hem opvallend genoeg nog goed af. Alleen wie die Piet is, die volgens de notitie vanmiddag zijn partner is, geen idee.