Ze zou laten weten waar ze was. Geen probleem, een appje rond middernacht. Ze lachte toegeeflijk. Wat kon er nou gebeuren! Daar gaf ik maar geen antwoord op. 

Mijn telefoon blijft stil. Ik rek het woord ‘rond’ zo ver mogelijk op, maar om tien over twee stuur ik zelf een appje, tegen de afspraak in. Ik zie dat hij niet aankomt. Het lijkt ineens veel stiller dan daarnet. Ongelofelijk hoe geluidloos een straat is zonder ratelende bloemetjesfiets, hoe doodstil een telefoon kan terugstaren. Dan maar een sms. Het is drie uur, ze is jong en mooi en dronken en uit. Ik denk aan alles wat er kan gebeuren.

Onder de sms verschijnt de tekst: ‘Bezorgd.’ Ja, dat ben ik. Bezorgd.