Het licht springt op groen. Ik zet 2 stappen en steek over. Dan hoor ik in de verte ‘Mam wat doe je?’ Met mijn gezicht op de grond lig ik languit op het zebrapad. Onvoorstelbaar dat ik niks brak. Alleen een schaafwond op mijn wang getuigd van het voorval. Dagen pieker ik over hoe het kwam. Hoe kun je nu vallen zomaar uit het niets? Zonder een voorteken of over iets wat op de grond ligt? Toch viel ik. Ik ben nog steeds verbaasd, maar gestopt met het uitvinden van het waarom. Wonderlijk toch? Ik loop elke dag rechtop, kan bewegen en alles doen wat ik wil. Een keer vallen en ik ben weer bewust van de dagelijkse vanzelfsprekendheid.