Als kind kwam ik regelmatig bij opa en oma. Oma was gastvrij en hartelijk, opa zachtaardig en praktisch ingesteld; een man van weinig woorden. Ik was gek op ze, vooral op hem. Ik volgde hem overal: wanneer hij schapen voerde, walnoten raapte, over het land struinde of kluste in zijn schuurtje. Hij gaf me werkhandschoenen, zo klein mogelijk, een eigen gereedschapssetje en guldens voor de verzette arbeid. Ons contact was ongecompliceerd, maar betekenisvol. In zijn ogen zag ik alles wat er te zeggen viel. Als hij wel sprak ging het vaak over hoe het in de oorlog was.