De cliënten keken naar het landschap. Net als vanmorgen, maar nu praatten ze iets meer tegen ons. Iets van dank omdat we hen de hele dag hadden voortgeduwd in de rolstoelen die we net achter in de bus hadden vastgesjord. Langs de neushoorn, de olifanten en de pinguïns, als altijd goedgemutst. Er waren paden badend in de zon, volle zitjes in de schaduw, er waren rennende kinderen en we aten slappe frites met kroketten. Doodvermoeiend én perfect. Terug bij het verpleeghuis wilde we graag horen wat de cliënten het leukst van de dag vonden. ‘Met de bus,’ klonk het eensgezind.