Traag schuifelt ze langs. Zo traag, dat ze bijna stilstaat. Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Ze kijkt terug. ‘Harry’, zegt ze. Tegen mij? ‘Harry, breng me naar huis.’ Ik zie haar hier voor het eerst in het verpleeghuis. Ze sloft voorbij, achter haar rollator, in haar dikke donkergrijze ochtendjas. Ik heb er ook zo eentje. Die van haar valt wijd rond haar magere lijf. De wanhoop zit in haar stem, in haar grote grijze ogen en in haar lange slierten grijsbruin haar, die meezwiepen met haar schuddende hoofd. ‘Harry’, roept ze nu, harder dan daarnet en tegen niemand in het bijzonder. Haar stem breekt. ‘Harry, breng me naar huis.’ Iets in mij breekt ook.