Na jaren van dromen stond ik eindelijk op Santorini. Het witte stadje Oia lag als een parel tegen de rotsen geplakt, met een diepblauwe zee die zich eindeloos uitstrekte. Terwijl ik door de smalle straatjes dwaalde, raakte ik betoverd door de eenvoud en charme van de witte huisjes met felblauwe daken.
In een klein café bestelde ik een koffie, zittend op een terras met uitzicht op de beroemde zonsondergang. De lucht kleurde langzaam oranje, roze en paars. Het voelde alsof de tijd even stilstond. Naast me zuchtte een andere toerist: ‘Dit is alsof je in een schilderij leeft.’
Santorini, meer dan een eiland – een droom die werkelijkheid werd.