In de buurtsuper volgde ik een gesprek tussen een jonge verkoopster en een klant die een postzegel wilde. Kennelijk is daar niet veel vraag meer naar. ‘Een postzegel? Wat is dat?’ vroeg de werkscholiere met oprechte verbazing. De klant begon uit te leggen dat zij dit nodig had om een brief te frankeren. ‘Frankeren’ was overduidelijk ook geen courant woord voor de tiener. Na wat gezucht en gerommel kwam de postzegel op de toonbank te liggen. Dat de prijs van de zegel in de waarde van het stukje papier is inbegrepen bleek ook niet vanzelfsprekend. ‘Duh!’, klonk het binnenmonds met een mengeling van lichte gêne en ongeduld. Zichtbaar opgelucht stuurde de verkoopster vervolgens geroutineerd bekende vaarwateren aan: ‘Pinnen, mevrouw?’