Ik ben op bezoek bij mijn oude dementerende oom in het verpleeghuis. Hij herkent me niet meteen. Gaandeweg voelt het blijkbaar vertrouwd en kletsen we over van alles.
Hij vraagt me of ik al verkering heb.
‘Nee’, zeg ik. ‘Weet u misschien iemand voor me?’
‘Ik’, antwoordt hij zonder aarzelen.
‘Hoe oud bent u?’
‘Vierendertig.’
‘Dan ben ik wel wat te oud voor u.’
Hij vindt dat niet zo problematisch. ‘U bent mijn oom, ik ben uw nichtje’, zeg ik dan maar.
Enigszins teleurgesteld kijkt hij me aan. ‘Er komt ook altijd iets tussen.’
In stilte drinken we van onze thee.
Uiteindelijk zet mijn oom zijn kopje op tafel en verzucht: ‘Twee vreemden en toch familie.’