Door het gebladerte ontwaarde ik vanuit de verte hun silhouetten tegen een grootse rots. Zíj hadden het begrepen: liever hier verpozen dan op een parkeerterrein.
Ik naderde hun nabijheid, terwijl de adolescent de laatste hand legde aan zijn joint. Mijn blik dwaalde af naar het slipperachtige schoeisel van zijn vriend. Hierover sprak ik mijn verbazing uit. ‘Oh,’ zei de jongen, ‘ik kom hier vandaan.’ ‘Er kan altijd een rollende steen zijn’, meende ik. De andere jongen gebaarde dat ze wel hun benen zouden intrekken en hun picknickkleedje zouden verschuiven, zodat ik ook deze klif kon ronden. De jongen deed een verleidingspoging: ‘Het is héél mooi daar.’ Hun geste pareerde ik met de woorden: ‘Mein Leben ist mir wichtiger als Schönheit.’