De gids leidt ons enthousiast pratend door het voedselbos. Hij plukt blaadjes van de struiken. En legt ons die persoonlijk in de mond, alsof het heilige hosties zijn. Wij gaan met zijn allen het klimaat redden! Dat kan door van nu af aan onze andijviestamppot met spek in te ruilen voor een zelfgeoogste salade van de Sechuanstruik. We passeren een smalle loopplank over water en reiken elkaar hulpvaardig de hand.
Een leeuwerik stijgt jubelend op vanuit een goudgeel boterbloemenveld. Het paradijs is dichtbij. Geloof ik de gids? Nou, dat ook weer niet. Maar hoop is soms nog beter dan geloof en liefde.