Mijn oma houdt heel erg veel van katten. Ze had zelf een kat, Ollie. Die kan ze niet meer zien, omdat ze sinds een paar maanden in een gesloten bejaardentehuis zit. Daarom hadden wij haar een robotkat gegeven. Hij leek heel echt, hij spinde, gaf kopjes, likte aan zijn pootje. Ze was er dolblij mee en noemde hem Bollie. Tot ze een keer heel erg boos werd. En wel zo boos dat ze Bollie in zijn nekvel greep en onder de douche zette. Daarna deed Bollie het niet meer. Boos belde ze even later mijn tante op waarom we haar in vredesnaam een dooie kat hadden gegeven.