Op een koud station in de vroege ochtend staarde ik naar het bord met vertrektijden, hopend dat de trein niet weer vertraagd zou zijn. Een oudere man naast me mompelde iets over 'altijd hetzelfde gedoe'.

Plotseling dook er uit het niets een jonge eend op, waggelend over het perron. De man en ik keken verbaasd toe terwijl de eend met vastberaden tred tussen de reizigers door paradeerde, alsof hij zijn eigen trein wilde halen.

Even later klonk het fluitje van de conducteur en vertrok de trein zonder veel vertraging. De oude man glimlachte en zei met een twinkeling in zijn ogen: ‘Zie je wel, soms zijn er kleine wonderen op de vroege ochtend. Zelfs eenden hebben haast tegenwoordig.’