Als kind was het altijd een feest als ik met pappa mee mocht naar de supermarkt. Hij gaf mij altijd een croissantje, dat ik tijdens het boodschappen doen lekker aan het oppeuzelen was. Voor ik het wist waren de boodschappen gedaan, had ik mijn buikje vol en konden we terug naar huis. Op een dag liep het een beetje anders. Ik was wat traag met het eten van mijn croissantje. We stonden bij de kassa en toen alle producten werden gescand zei mijn vader: ‘Oh en nog een croissantje.’ Ik dacht bij mijzelf: wat zegt ie nou? En schreeuwde luidkeels door de winkel: ‘Maar pappa die zijn toch altijd gratis?’