Het was een gewone avond toen ik met mijn vriendin op weg was naar huis. We waren aan het lachen en praten, maar die vreugde werd snel verstoord toen we een jongen tegenkwamen die zichtbaar boos was. Hij had een mes bij zich en zijn ogen stonden vol woede gericht op mijn vriendin. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en wist dat ik snel moest handelen.
In een flits herinnerde ik me de zelfverdedigingstechnieken die ik ooit had geleerd. Ik stapte naar voren en sprak kalm maar vastberaden tegen de jongen. ‘Hé, laten we dit rustig oplossen. Dit is niet de manier.’ Mijn stem trilde niet, maar ik voelde de spanning in de lucht hangen.