Ze woont aan de overkant van de straat en we gingen samen wel eens ergens naartoe. Concertje of bezoek aan een museum. Ze heeft een auto, ik niet.
Toen struikelde ik over een doos en viel van de trap. Rib gekneusd, voet bezeerd. Zei ze: ‘Als ik je ergens mee kan helpen hoor ik het wel’.
Haar hoorde ik niet meer. Geen belletje. Niets. Het is drie weken geleden. Trok ik gisteren het raam open. Zag ze me en begon enthousiast te zwaaien. Kreeg ik mijn arm niet omhoog. Kon alleen maar naar haar kijken.
Hallo. Ik dacht echt dat we vriendinnen waren.