Dat leuke gezellige huis van nu, waar ik als kind woon en voordat ik ga verhuizen velletjes papier met daarop mijn naam schrijf, hoeveel jaar ik ben op die laatste dag daar en al die talloze briefjes oprol of opvouw, ik maak er zelfs mini propjes van, terwijl ik stiekem die fijne papiertjes zorgvuldig verstop tussen naden, in gaatjes, onder de vloer of tussen de muurstenen, zelfs achter het behang frunnik. En nu hoop ik nog steeds dat iemand ooit zo’n briefje vindt, zomaar ineens, bij het verbouwen ofzo, en men vol verbazing denkt, ach, kijk toch eens, wat lief, dat kleine lieve jongetje woont hier nu, gelukkig en komt niets te kort. Danku mama en papa.