Op een zondagmorgen stuit ik tijdens mijn wandeling door het stadspark op een groepje kinderen dat sieraden zit te maken. Kleurrijk en eenvoudig moois, te koop voor ’n prikkie. Aangezien ik zo iemand ben die alles met de pinpas betaalt en ook in mijn handtas, meestal dienstdoende als grabbelton, niet eens een losse euro kan vinden, ga ik lichtelijk teleurgesteld en met lege handen weer huiswaarts. Al balende borrelt er een gedicht in me op. Ik loop terug, vertel dat ik geïnspireerd ben geraakt en vraag of ik aan hen mag voordragen. Het mag. Na afloop kijken vijf paar stralende ogen met daaronder een enórme glimlach me vol trots aan. De manier waarop deze kinderen mijn dag maakten, was onbetaalbaar.