Het is een koude winterse zaterdagavond. Lucie (mijn Hollandse vriendin), Marie en ik fietsen rond negen uur naar huis van een feestje. Op een gegeven moment zegt Lucie: ‘Ik heb een trucje dat ik kan op mijn fiets.’ Ik kijk Marie verbaasd aan. We kijken met volle aandacht naar Lucie en zien haar met voeten op haar zwarte, leren zadel klimmen. Vervolgens zien we haar één been omhaag doen en begint ze te sturen van links naar rechts. We beginnen allemaal heel hard te lachen. Ik roep: ‘Lucie, je lijkt op een vliegende Hollander!’