In 2015 ben ik mijn opa verloren aan prostaatkanker. Ik was 5 jaar toen hij stierf. Ik vind hem een voorbeeld voor me. Het is de eerste man waarvan ik hield. Ik heb hem voor de laatste keer gezien op zijn begrafenis. Dood. Koud. Dat zijn mijn gevoelens op dat moment. Mijn leven valt in elkaar zonder iets te begrijpen. Maar toch mijn voorbeeld. Ik wil met deze tekst zeggen dat een leven op een draadje is en onverwacht kan zijn, want toen begreep ik niks.