De rij is lang. Jonge mensen met ieder een roos in hun hand.
Omdat ik de collega’s nergens zie, sluit ik alvast aan.
Tussen honderden andere rouwenden sta ik in de aula. Niemand die mij vraagt hoe ik hem heb gekend.
Dan spreekt zijn vrouw. Hij had toch geen vrouw?!
Zij vertelt over zijn kinderen. Had hij kinderen?
Zwijgend herdenk ik een man die ik nu pas leer kennen.
Wanneer de stoet naar buiten beweegt, loop ik stilletjes mee. Waar moet ik heen?
Op het gemeentegraf verderop ligt een krans.
Van zijn moeder en de collega’s, die al zijn vertrokken.
Mijn boeket leg ik erbij. Twee begrafenissen op een dag.