Het is rustig vandaag bij het Vietnamese restaurant waar we met mijn ouders regelmatig eten. We zijn niet Vietnamees, maar wel Aziatisch. Als enigen in de tent eten we rustig ons maaltje op.
Vanaf onze eettafel zien we op afstand een vader met zijn gezin naar de voordeur wandelen. De man heeft blauwe ogen en blond haar. Zijn vrouw en kinderen ook. Zonder twijfel een Nederlands gezin. De man steekt zijn hoofd door de deur. Deinst een beetje terug en vraagt: ‘Sorry, zijn jullie open?’
Mijn vader kijkt zoekend naar een ober. Niemand. Hij kijkt de man aan. Het valt stil. Na wat geaarzel zegt mijn vader strak: ‘Nee’. De man excuseert zich en vertrekt.