Daar sta ik dan. Die rij mensen die mijn familie een hand komt geven. Daar sta ik dan, kijkend naar die foto van mijn vader. We kunnen toch niet zonder papa? Die 400 mensen die stuk voor stuk langs komen. Collega’s en vrienden, teruggekomen van vakantie. Net als wij, maar wij niet compleet. Daar sta ik dan, met mijn hand uitgestoken voor de bekenden en onbekenden. Iedereen die mijn moeder een knuffel geeft en aanspreekt. Dan is mijn het beurt. Voor sommigen leek ik geen blik waard te zijn, want blijkbaar ben ik te jong om te begrijpen wat de dood betekent. Maar ik sta hier toch ook? Ik kan jullie ook horen en begrijpen. Ik ben al bijna 9…