Ik hang mijn helm aan mijn fiets en wandel bakkerij ‘Elly’ binnen. Het is niet de eerste keer dat ik hier kom. Ik repeteer nog één keer de bestelling in mijn hoofd. Hetzelfde als altijd: één volkorenbrood. Ik ben de laatste in de rij, nog even wachten dus. Eindelijk is het mijn beurt, het standaardzinnetje vloeit uit mijn mond. Het meisje achter de toog herkent mij. Ze glimlacht. Ik krijg het benauwd. Zij bedient, ik betaal. Dan komt het moment. Zweet druppelt langs mijn wang. Ik word verlost uit mijn lijden. ‘Een fijne dag nog.’ Trots als een pauw loop ik de deur weer uit. De eerste keer ooit, na een goede 15 jaar, geen gratis sandwich gekregen.