Shaun en ik zijn toevalstweelingen. Zo noemen we het. We lijken uiterlijk niet op elkaar, maar ontdekken steeds weer nieuwe overeenkomsten. Zelfde horloge. Zelfde geboortemaand. Zelfde muziekvoorkeur. Zelfde interessegebieden. Zelfde gevoeligheid. Zelfde gevoel voor humor.

U kent het wel: ook u had ooit zo’n toevalstweeling, die bij nader inzien heel anders bleek te zijn dan u.

Na het congres nemen Shaun en ik de lift naar beneden, naar de hal. We blijken op de verkeerde knop te hebben geduwd en dalen verder naar de kelder. De deur glijdt open, en in een halve cirkel staan daar vijftien mensen klaar om ons te ontvangen. Ze beginnen te zingen, a capella, overdonderend.

De liftdeur glijdt weer dicht. Twee mannen huilen.