Uit het niets ontstaan de mooiste dingen. Soms neem ik me voor om helemaal niets te doen, niet veel meer dan opstaan, eten, drinken en slapen. Zelden lukt me dat. Lezen, is dat nietsdoen? Wandelen, is dat nietsdoen? En wat doe ik met de dichtregels die spontaan mijn hoofd binnenvliegen? Mag ik ze opschrijven, voordat ze weer in het niets verdwijnen? En als ik ze opschrijf, mag ik dan de volgende regels, die er even spontaan achteraan rollen, ook opschrijven? Echt niets doen lijkt onmogelijk. Zodra ik mijn hoofd leegmaak, worden de vrije ruimtes meteen ingenomen. Maar misschien is het de overtreffende trap van niets doen: alles wat je gaat doen als je je hebt voorgenomen om niets te doen.