Ik word wakker met de verwachting van taart en ontbijt op bed. In plaats daarvan hoor ik, via de kier van mijn slaapkamerdeur, de stemmen van mijn moeder en mijn broer. Geen ‘er is er één jarig’, maar een discussie. Nerveus ga ik rechtop zitten om ze beter te verstaan.
‘Tien’, zegt mijn broer.
‘Ze wordt elf’, zegt mijn moeder resoluut.
‘Niet, ze wordt tien.’
‘Elf jaar.’
‘Nee. Tien.’
Zo gaat het nog even over en weer.
Mijn moeder raakt het steeds verder zat tot ze roept: ‘IK HEB HAAR TOCH ZEKER ZELF GEBAARD!’